Geloofsreëls verwerp

Prof. Leon de Stadler se artikel,  "'n Kerk in krisis?" (DB,25.08.2005), verwys. As Christengelowige wil ek op twee van sy perspektiewe   -   die kennisperspektief en Bybelse perspektief   -   reageer. Hy verwys na  "die kennis oor homoseksualiteit en die wyse waarop die kerk en lidmate...met hierdie kennis omgaan."

Wát presies is sy bron van kennis? Laat hy hom lei deur 'n Goddelike of 'n menslike kennisbron? Ek meen daar is 'n epistemiese spanning tussen kennis van 'n Goddelike en 'n menslike oorsprong. Hy verwys na  "misvattings wat aan die kaak gestel moet word"  in terme van die kennisraamwerk wat sy kennisbron aan hom verskaf. Dié bron blyk 'n mensgemaakte een te wees, nie Bybels nie, want hy verkies om te vergeet van  "Ou Testamentiese teksies, en ons vra ons af wie die God is wat ons aanbid."

Kan dié vraag, in alle waarheid, beantwoord word sónder dié "teksies"  en by 'n Goddelik gesaghebbende antwoord uitgekom word op die homoseksualiteitsvraag? Uitsluiting van hierdie  "teksies"  lei by De Stadler tot 'n mensontwerpte sondebeskouing, want hy vind dit onaanvaarbaar dat homoseksualiteit  "saam(ge)klits" word met ander sondes,  "asof homoseksualiteit iets is wat vergewe moet word". 'n Mensgemaakte kennisbron lei nou ook tot 'n mensontwerpte sondebeskouing ; nie meer 'n Bybelse sondebeskouing nie.

Sy aanvaarde kennisraamwerk lei De Stadler tot die opmerking van 'n verdere misvatting, naamlik dat homoseksualiteit (nie)  "weg-  of reggebid"  kan word (nie). In dié verband beroep hy hom op  "ingeligte psigoloë"  wat met hom sal saamstem. Is dit nie juis óngeloof wat die kragteloosheid van gebed hier impliseer nie?

Wat betref sy Bybelse perspektief, in aansluiting by sy kennisperspektief, sê De Stadler  "dat 'n mens nie aan die teks van die Bybel 'n soort absolute gesag kan gee nie" , want, sê hy,  "Die Bybel is immers deur mense geskryf...in 'n verre verlede"  wat  "ook nog deur die hande van duisende vertalers gegaan het."  Hy het duidelik 'n probleem met die gesaghebbendheid van die Bybel. Dit is juis waarom die wese van die homoseksualiteitsdebat gaan, naamlik die gesaghebbendheid van die Bybel as die Woord van God.

Omdat die mens God se  "spelreëls"  vir die  "geloofspel"  verwerp, ontwerp hy sy eie reëls in die plek daarvan. Weinig sien vandag die Slangsleepsel in ons geloofs-  en kerklike lewe raak, hy wat ons in die hakskeen byt en van wie óns hom die kop moet vermorsel.

Wêreldse kragte ondermyn kerk

Hoewel tragies, is dit ongetwyfeld waar dat daar vandag 'n groter teenwoordigheid én invloed van die wêreld in die Kerk is as andersom, en wel met vernietigende gevolge vir die Kerk.

Wêreldse kragte manifesteer sigself ook in kerklike verdeeldheid, waarvan die geval Laurie Gaum maar net nóg 'n simptoom is. 'n Kerklike uitspraak van  "amptelike onsekerheid"  oor sake waaroor die Bybel hom in geen onduidelike taal uitspreek nie, bevestig hierdie vernietigingswerk.

Ons beleef 'n tyd van, onder meer, grensuitwissing, omkering van die gevestigde geloofsorde, asook gewetenstransformasie ; sameswerende agente van geloofsaggressie teen die Christendom. Die algemene verdagmaking en relativering van waarheid vernietig ook die grens tussen geloofswaarheid en leuen. Dit geld in die besonder vir die  "tradisioneel"  geopenbaarde Skrifwaarhede as bowe-rasioneel geïnspireerde waarhede.

Die  "tradisionele"  denkweg om vanaf 'n Skrif-  en Godsbeskouing na 'n mens-  en wêreldbeskouing te beweeg, is vandag omgekeer. God staan nou, as maar een van vele gode, in diens van die sinkretistiese mens. Aan Hom mag daar maar aanstoot gegee word, maar moet dit nie durf waag met 'n méns nie. Daarom is reformatoriese denke, as 'n vorm van  "tradisionele terugkeer"-geloofsdenke, nie langer toelaatbaar nie, maar wel die  "transformatoriese wegkeer"-geloofsdenke onder leiding van die wêreldgees.

Die gewete se aangesprokenheid deur Goddelike gesag word tans getransformeer. As hoogste gesag, word die mens nou deur homself aangespreek. Gewetensvorming geskied nou deur middel van die aangesprokenheid deur menseregtemanifeste as hoogste gesagsorde.

Dat die Kerk hom vandag in 'n toestand van vasgelopenheid bevind, blyk ongetwyfeld so te wees. Een van die weë hieruit is indringende Bybelfundeerde selfondersoek, as 'n waarheidsondersoek, en slegs gelei deur die Gees van die Waarheid. Hierin sou getroue waarheidsoekende kerkleiers by Christus self kon leer wat Sy volgelinge gekies het uit die eenvoudiges van die dag, soos vissermanne, en nié uit die geledere van die geleerde Skrifgeleerdes van die dag nie. Dit is juis húlle wat Hom sou laat kruisig!