Mensbeskouing wat ras wil manipuleer

In sy artikel, "Wie is 'ons' en wie is 'julle' in die reënboog?" (DB,28.12), hou Le Cordeur die rassevlam steeds brandende. Wanneer hy prof. Carstens aanhaal wat sê dis "tyd om eens en vir altyd ontslae te raak van wit, swart, bruin", is dit duidelik dat hy nié die kleureverskeidenheid van die reënboognasie duld nie. En, ironies genoeg, moet 'n reënboog juis sy kleure behou om reënboog te wees, of is sommige besig met 'n bedriegspeletjie?

Om die "ons-julle"-gedagte te probeer vernietig, is 'n onhaalbare droom, nee, nagmerrie. Ontkenning van die universele "ons-julle"- fenomeen is 'n ontkenning van die Godgeskape menslike werklikheid. So is die ontkenning van ras 'n ontkenning van die rassewerklikheid   -   'n simptoom van 'n rassepsigose. 

Is iemand 'n vrek bloot vanweë sy besparingsbewustheid? Is iemand 'n rassis bloot vanweë sy rasegtheidsbewustheid? Wie gee enigeen die reg om enigeen van rassisme te beskuldig bloot omdat hy sy suiwerheid van ras wil behou?

Dit is die gedagtes wat Le Cordeur by my laat opkom by die lees van sy artikel waarin die reënboog simbolies, saam met die "ons-julle"-gedagte, sentraal figureer.

Wat Le Cordeur vergeet, is dat die reënboogkleure hul oorsprong in wit lig (fisies-opties), soos sonlig, het. Om dié kleurespektrum te vernietig, moet jy daarom wit lig vernietig, 'n absurde idee. Dieselfde geld die menslike rasseverskeidenheid waarop dié beeld betrekking het. Rasseverskeidenheid (kleurespektrum) is Godgeskape (wit lig).

Wat betref die "ons-julle"-gedagte: By geboorte bevind elke mens homself onmiddellik in 'n ek-jy-verhouding met die moeder. Hiervandaan brei dié verhouding uit tot 'n ek-julle-verhouding wanneer die vader, boetie(s), sussie(s) en familielede ook daarby betrek word. Nog later brei dit uit tot 'n ons(gesin)-julle(familie, vriende,ens.)-verhouding. Die ons-julle-verhouding is onontkenbaar deel van menswees.

Hoe lyk die kind- en mensbeskouing van Le Cordeur, opvoedkundedosent, wat die menslike ras wil manipuleer?                        (ngn)

Lees skrywe maar met knippie sout

Ek deel in Abbott se sentimente wat hy uitspreek in sy brief (DB, 27.12) betreffende Glynis Pieterse se skrywe, "Dink aan statistiek in debat oor kleur" (DB,24.12). Uit Abbott se brief is dit duidelik dat ook hy meen dat Pieterse se skrywe maar met die spreekwoordelike knippie sout gelees moet word.

Pieterse se brief skep die indruk dat dit uit 'n dampkring van ek-weet-van-beter geskryf is wanneer sy sê dit is "...amusant om te lees hoe die gewoonte-skrywers...hul name vir 'n ses slaan deur hulself breedvoerig uit te laat oor dinge waarvan hulle gevaarlik min weet."

Dit lyk asof iemand besig was met statistiese gewigte in die gimnasium vir intellektuele oefening   -   waar gewoonte-skrywers kwansuis dan nie kom nie   -   en, o jinne, daar val toe van die statistiekgewigte op Pieterse se voet. Abbott het dit reeds baie mooi uitgewys met sy voorbeeld van die Spaans-Amerikaanse minderheidsgroep as grootste tronkbevolking in Miami-tronke in die VSA.

Wat ons eie nasionale tronksituasie betref, berig Die Burger onder die opskrif, "Meer bruin mense in SA tronke as ander bevolkingsgroepe" (DB,27.11.2008,p.6) : "Daar is gemiddeld meer bruin mense in Suid-Afrikaanse tronke as enige ander bevolkingsgroep." Pieterse sal weet dat ook hierdie beriggewing nié haar statisties-intellektuele prentjie pas nie. En nee, dit is maar bloot my eie verbeelding wat maak dat ek 'n resonerende snaar op die rassisme-kitaar uit Pieterse se skrywe hoor.

In Pieterse se bravade van haar statisties-intellektuele oefening skuil daar toe al die tyd ook maar 'n "gevaarlik min weet" soos, volgens haar, by die gewoonte-skrywers. Kan ons ons nie in die nuwe jaar eerder beywer vir groter beskeidenheid en eerlikheid, met 'n waarheidsoekende ingesteldheid, as om onsself grootdoenerig naas gewoonte-skrywers te kom stel wat "gevaarlik min weet (en) hul name vir 'n ses slaan", terwyl ons die risiko loop om uiteindelik self ook binne dié skrywersliga gereken te word nie?

Kersfees met krip onder kruis gevier

Een van Adri Theron, gospel-liedjieskrywer en -sanger, se heel mooiste treffers heet "Running under His cross". Hy vertel hoe dié liedjie sy ontstaan gehad het.

Theron het hom met groot versigtigheid en sorg in een van Kaapstad se voorstedelike woonbuurtes voorberei vir deelname aan die Comrades-marathon. Op die wedloopdag het hy vir 30 km langs 'n oorborrelend-getuigende Engelssprekende Christengelowige van Pretoria gehardloop. Dié persoon het die hele wedloop 'n kruis, gemaak van twee aanmekaar gebinde stokke, met hom saamgedra.

Op 'n stadium vra die kruisdraende atleet vir Theron om die kruis tydelik by hom oor te neem. Theron was egter baie skaam en selfbewus om met die kruis te hardloop, en het dit daarom laag onder sy heupe gedra, totdat die omstanders die kruis opgemerk en spontaan begin hande klap het. Toe hy dit besef, het hy die kruis telkens hoër gelig totdat dit bokant sy kop was en hy daaronder gehardloop het. Vandaar sy liedjie, "Running under His cross".

Dit stem beslis tot nadenke. Is daar enigiets onder die son wat Christene nié onder Sy kruis kan doen nie? Selfs die Betlehemskrip staan onder die Golgotaskruis. En wat van kersfeesvier, kan dit dan nie ook onder Sy kruis geskied nie? Ruil daarom die krip terug vir die kersboom, en Christus terug vir kersvader.

Die baie prominente kerssimbole, die kersboom en kersvader, is beide nie-Christelike simbole. Vir Christene is die kersgety juis 'n periode op ons geloofskalender wat dinamies voortbeweeg vanaf krip na kruis en vandaar na die leë graf van Christus, by uitstek dié simbool van die Christendom.

Waarom dan nie kersfees met 'n krip onder 'n kruis vier eerder as kersvader met 'n kersboom nie? Ook hierdie kersgety toets opnuut weer ons egtheid van deelname aan òf 'n Christusfees, òf 'n wêreldlike fees. 'n Geseënde Christusfees vir u.

'n Dankbare volk onthou sy geloftes

Dankie aan al die volksfeesgemoeide Despatchers, die Piet Meys en die Griebenows, vir die soveelste geslaagde aanbieding van 'n Geloftedagprogram in die saal van die Hoërskool Despatch met Flip Buys van Solidariteit, Afriforum en Helpende Hand-faam, as geleentheidspreker. Synde 'n jaarlikse instelling, neem dit ongetwyfeld toe in statuur, en diegene wat dié geleentheid bywoon, ryker laat soos in die Leipoldt digterlike idioom: Gister was ek arm; vandag skatryk (aan volksgees).

In sy feesrede het Buys die tydsdimensies van verlede, hede en toekoms sinvol met mekaar verbind. Sy vertrekpunt hiertoe was die bekende woorde van wyle pres. Kruger wat gesê  het: Haal alles wat goed en mooi is uit die verlede; vorm u ideale daarvolgens, en bou u toekoms daarop.

Buys se voortreflike aanbieding  het rondom vyf kenmerkende waardes, eie aan die Afrikanervolk, sentreer. 'n Christelike roepingsbesef, soos herleibaar na Kolossense 3:23 : "Wat julle ook al doen, doen dit van harte soos vir die Here en nie vir mense nie."

Die strewe na selfstandigheid soos vergestalt in vryheid en veiligheid. Deur selfstandigheidsinstellings, soos Helpende Hand, moet die Afrikaner sy toekoms verseker. Wat ons vandag doen, bepaal ons volksmôre.

Navorsing het aangetoon dat suksesvolle vooruitgang op kulturele vooruitgang berus, soos deur individue, en groepe, se innerlike ingesteldheid bepaal. Buys sê onsuksesvolles vra: Wat het hulle aan òns gedoen, en wat kan ons aan hùlle terugdoen? Suksesvolles, daarteenoor, spreek die probleem aan. Dié Afrikaner-volkswaarde noem Buys kulturele kapitaal.

Die vierde waarde is daadkrag  waarvan daar voldoende historiese bewyse is van wat ons voorgeslagte deur innerlike daadkrag tot stand gebring het. Die vyfde Afrikanerwaarde noem Buys gemeenskapsbewustheid, en beweer dat ons voorsate méér omgegee het vir mekaar, en daar ook nie so 'n sterk onderlinge klassebewustheid was nie.

In die hieropvolgende preekboodskap het teologiese student, Adrian Bester, gesê: 'n Dankbare volk is 'n volk wat onthou   -   ook sy geloftes.

Kernafrikaners hou Geloftedag in ere

Gedurende die eindfase van die "ou S.A." het die destydse regering aanspraak gemaak op 'n "totale aanslag" op S.A. en sy mense. Vele het dié aanspraak egter as belaglik afgemaak. Vandag is baie steeds oortuig van dié aanslag en die voortsetting daarvan; veral gerig teen die Christen-Afrikaner.

Eersdaags gedenk ons weer Geloftedag, waarskynlik dié kernnalatenskap van die Voortrekkers aan die Afrikanernageslag. Ook op hierdie erfenis word 'n aanslag geloods, en, tragies om te sê, kom dié aanslag veral uit Afrikanergeledere self.

In "Die Gelofte:Steeds in Gedrang", beweer Stini Vorster dat daar elke Desember valse bewerings gemaak word oor die Bloedrivier-gelofte. Sy verwys na prof. A.D.Pont se artikel, "Die Gelofte in Gedrang" (1986), waarin hy vyf twyfelsaaiende vraagstukke bespreek: Wie almal moet die gelofte nakom en in ere hou? Wonderwerk (God) of krygsmanskap (mens)? Geloftedag: Sabbat of Sondag? Geloftedag slegs 'n godsdienstige dag? Geloftedag: Versoendag?

In sy "Journaal" skryf Jan Bantjes dat in die gelofte belowe is: "...dat wij den dag der oorwinning, in een boek zullen aanteekenen, om dezelve bekend te maken, zelfs aan onze laatste nageslachten..." Andries Pretorius het gesê dat hulle die oorwinning "...aan den Heer willen toewyden, en vieren met Dankzeggingen."

In 1880, 42 jaar later, het 10 000 burgers by Paardekraal, op die vooraand van die Eerste Vryheidsoorlog, die gelofte van 1838 herhaal en opnuut toegeëien. In 1948 is Geloftedag as kerklike feesdag deur die Afrikaanse susterkerke gelys.

Vorster sê daar is "...teoloë en kerkmanne wat beweer dat Geloftedag slegs uit 'n erediens moet bestaan en dat volksgeskiedenis en kultuur nie by hierdie dag hoort nie." In haar skrywe kom Vorster tot twee gevolgtrekkings: "Die aanval op Geloftedag word grootliks geloods deur mense wat hulself Afrikaners noem", en "Dis veral gemik teen ons kinders."

Kernafrikaners   -   Gods- en volksmense   -   eerbiedig Geloftedag; randafrikaners nie.

Jesus HIV-positief verklaar

Fanatieke gelowiges huiwer nie om hul geloof gewelddadig te verdedig nie. Die Christendom word egter nie, sonder meer, deur  fisieke geweld gekenmerk nie.

In Getsemane beveel Jesus vir Petrus, nadat hy Malchus se oor afgekap het, om sy swaard te bêre. Dog, daar ìs 'n swaard wat Christengelowiges móét opneem, "die swaard van die Gees, dit is die Woord van God" (Efesiërs 6:17) wat "skerper is as enige tweesnydende swaard" (Hebreërs 4;12).

Onder "The Last Crusade" op "Google" beweer pastoor Xola Skosana, van die "Hope for Life Ministry" in Kaapstad, dat Jesus HIV-positief was, en steeds is. Hy regverdig dié bewering uit Jesaja 53. Twee van sy susters is dood aan vigs. Skosana sê: "The best gift...to people..is to help de-stigmatize Aids...where they know God is not against...(or) ashamed of them."

Vuyiseka Dubula, algemene sekretaris van die "Treatment Action Campaign", sê: "Pastor Skosana's sermon takes away the stigma that HIV is a sin...To associate Jesus with HIV is powerful..." Eerwaarde Siyabulela Gidi, Wes-Kaapse direkteur van die SARK, sê: "What pastor Skosana is clearly saying is that Christ at this point in time would be on the side of the people who are HIV-positive."

Uit hierdie uitsprake word dit duidelik dat Jesus se natuur van sondeloosheid baie ernstig aangetas word. Dit blyk dat Skosana, Dubula en Gidi nie mooi begryp dat juis die sondelose Christus vir ons sondes kom sterf het nie. In sy boek, "Why Revival Tarries", sê Leonard Ravenhill: "This generation of preachers is responsible for this generation of sinners." Dit stem tot ernstige nadenke.

Wie gaan Hom, ons Verdediger teen Satan, nie-gewelddadig verdedig met die "swaard van die Woord"? Sal kerkleiers van geaffilieerde kerke by die SARK, soos die NG Kerk, nie teregwysend tussenbeide tree om Sy eer onthalwe nie?                   (ngn)