Soos Adams, vra ek ook maar net

Met die uitsondering van Vrydae kan Oos-Kaapse Die Burger-lesers nie meer dié koerant in papierformaat lees nie. Die Kaap se geslaan van die nuustromme aan die begin van 'n week se golftrillings hoor ons heel dikwels hier eers teen die einde van 'n week. Gevolglik weet ek ongelukkig nie wat die Britse LP, Jacob Rees-Mogg, oor die historiese AB-konsentrasiekampe gesê het en presies hoe Elias JJ Olivier daarop gereageer het nie.

In sy "Vergissing of selektiewe moraliteit?" (22.02) reageer Charl Adams egter op Olivier (19.02) wat slegs na die lewensverlies onder die Boere, en nie ook na die 15 000 swartes wat ook in kampe gesterf het, verwys. In aansluiting by sy brieftitel eindig Adams sy skrywe met: Ek vra maar net.

Olivier se alleenverwysing slegs na Boereverliese, en nie ook na swartverliese nie, is van 'n eksklusiewe aard. Dit wil lyk asof dit vir Adams eerder van 'n inklusiewe aard moes wees. Indien wel, vra ek myself af of dit dan die nuwe politiek korrektheidsnorm geword het dat ons voortaan altyd alleen maar inklusief te werk moet gaan en ons vryheid moet prysgee om nie ook soms eksklusief te werk te mag gaan nie.

Is die reeds bestaande politiek korrektheidsnorm dan ook alreeds omskep tot ons samelewing se moraliteitsnorm? Mag ons dan nie langer enigiets van die eie raaksien en beklemtoon sonder die voortdurend gedwonge inkorporering ook van die buite die eie nie? Soos Adams, vra ek ook maar net.

Help ander, ja, maar help ook die eie

Hulle woon dig saamgehok in die agterplaas van 'n spazawinkel in die onderdorp in lekkend verweerde woonwaens en kinderspeelhuisies (wendy houses)   -  werkloos, inkomsteloos en op aalmoese aangewese.

Dikwels staan hulle by verkeersligte en stopstrate met 'n blikkie in die hand, klop aan ons voordeure met versoeke om voedsel en/of geld, en krap selfs in vuilgoedsakke ten einde gesinne te kan onderhou, hulle wie se selftrots hulle lank reeds ontneem is met ons wat verkies om liewer anderpad te kyk as in hul oë.

Wie is die "hulle" wat, gestroop van hul menswaardigheid, onder haglike omstandighede leef? Vir my is hulle my ras-, taal-, geloofs-  en volksgenote wat 'n uitsiglose toekoms onder 'n onsimpatieke, dikwels wraaksugtige en korrupte ANC-regering tegemoet gaan.

My genootlike identifisering met dié uitgestotenes sal waarskynlik as rassisties, fundamentalisties en derhalwe deur sommige politiek korrektes as 'n gevaar vir die nasionale ideologie van sosialisme-kommunisme beskou word.

Op my rekenaarskerm verskyn daar gereeld 'n herinnering aan mammas van voorskoolse kleuters om tog nie daardie ekstra broodjies op 'n Vrydag vir ons Kwa Nobuhle-maatjies te vergeet nie. Prysenswaardig en verdienstelik dié uitreiking (nie hier gemeld as kritiek nie), maar wat dan ook van ons eie volksmaatjies wat swaarkry?

Durf ons toelaat dat die druk van politiek-korrek-wil-wees ons gesonde prioriteite-oordeel   -   betreffende ons ingesteldheid teenoor ons eie volkslede   -   sal beïnvloed? Laat ons derhalwe nie die een ding doen en die ander nalaat nie.