Die Kroonstadse konsentrasiekampbegraafplaas, waar meer as 2 000 vroue- en kinderoorlogslagoffers begrawe lê, is onlangs deur riool- en afvalwater oorstroom. Vir die Afrikakultuur is voorvadergrafte van wesensbelang en selfs 'n aanspraakkriterium vir grondeienaarskap.
Gekenmerk deur wreedheid, verwoesting, lyding en dood, is oorlog geen spel met -reëls nie. Die Tweede Vryheidsoorlog (1899-1902) is geen uitsondering nie. Britse militêre owerhede het vrouens, kinders en bejaardes onder onmenslike omstandighede in konsentrasiekampe aangehou terwyl plaaswonings afgebrand, groot- en kleinvee gedood en gesaaides vernietig is.
Redakteurs Albert Grundlingh en Bill Nasson se publikasie: "Die Oorlog Kom Huis Toe: Vroue en gesinne in diie Anglo-Boereoorlog", met meer as 300 aangrypende foto's, maak gevoelloosheid onmoontlik.
Eensydige ANC-geskiedskrywing gaan ontkennend om met wit Afrikaners en die -volk se ontwikkelingsbydraes tot Suid-Afrika. Die ANC-gifpen is nie in staat tot gebalanseerde geskiedskrywing nie.
As indiwiduele Suid-Afrikaners skakel ons in by 'n groep soos 'n volks- of etniese groep, en beskik derhalwe ook oor 'n volks- of etniese trots binne die groter nasionale trots. Alhoewel grondwetlik gelyk, erken ANC-kriteria "the people" se etniese trots; nie volkstrots nie. Onder selfs die haglikste omstandighede het Afrikanervroue in die kampe egter nooit hul volkstrots prysgegee nie. En ons vandag?
Vroeëre Britse imperialistiese volksvernietiging vind vandag 'n geesgenoot in die ANC wat talle Afrikaners reeds tot selfopgelegde ballingskap gedwing het. New Zealanders sien graag dat sulke emigrante hul eie volkstrots, getuigende ook van integriteit, behou. Speel die Springbokke op New Zealandse tuisbodem, verwag die Kiwi's dat SA-emigrante die Bokke sal ondersteun as demonstrasie van hul volkstrots, en nié die All Blacks nie. Moet die buiteland ons vandag aan ons volkstrots herinner?
(ngn)
(ngn)
No comments:
Post a Comment