Die vorige grondwet van S.A. het sy onderwysinstellings vir wittes voorgeskryf om van 'n Christelik-nasionale karakter te wees, maar tog óók vir nie-Christene voorsiening gemaak.
Die huidige liberaal-humanistiese en sekulêre grondwet het dié Christelike karakter daaruit geskryf. Hiermee is die geloofsnaelstring tussen Christen-ouerhuis en staatskool, waarbinne die sinkretisme deesdae hoogty vier, afgebind.
Dit is so dat daar 'n radikale verskuiwing van 'n Christelike mens- en wêreldbeskouing na 'n sekulêr-humanistiese een in staatsonderwys plaasgevind het. Die nuwe onderwysstelsel verskil dramaties van die vorige wat deesdae landsburgers moet lewer wat nie altyd met die Christelike mensbeskouing versoenbaar is nie.
Een kritieke gevolg van dié radikale verskuiwing is die snelle erodering en wegkalwing van ons voorheen Christelike waardes en norme.
Sou ons vra of 'n kind (selfs grootmens) sy opvoeding in die steek kan laat, is die antwoord beslis,ja. Omgekeerd kan ons ook vra of opvoeding (huis veral) en onderwys (skool) die kind in die steek kan laat, en is die antwoord eweneens, ja.
Laasgenoemde is een van die mees aktuele vrae van ons dag; dit geld beslis ons huidige onderwysstelsel.
Eersgenoemde vraag hierbo sluit aan by Net 'n Ouer se brief, "Selfs 'n 'goeie' kind begaan misstappe" (DB, 23.04.09), wat, heeltemal korrek, beweer "Daar is geen waarborg dat kinders wat in goeie huise grootword...nie misstappe sal begaan nie."
Ouer en kind word aan mekaar gebind deur drie bande : bloed, liefde en geloof. Die eerste is 'n onveranderlike gegewe; die laaste twee nie.
Ouers kan dus, volgens hul persoonlike mens- en opvoedingsbeskouing, al hul liefde én geloof uitstort in hul kind se opvoeding, en tog misluk. Waarom? Omdat die mens 'n misterievolle wese is wat nie sy diepste wese sélf kan verklaar nie. Opvoeding van die Christenkind verg dáárom volgehoue geloofsvertroue.
No comments:
Post a Comment