Mág ons weet wie Tutu wérklik is?

Neels Jackson se artikel oor Tutu, "'n Profetiese stem gaan rus" (DB,29.07), herinner aan die uitdrukking: Van die hand na die mond val die pap op die grond. In dié artikel het heelwat Tutu-pap op die grond geval wat nie by die mond (die lesers) aangeland het nie. Mág ons vra wié Tutu wérklik is?

In sy artikel, Praat die Kerk die taal van Babilon?, op 22.07.2010 in JUIG! Tydskrif gepubliseer, sê Errol Naidoo die volgende van Tutu: "Baie mense is deesdae nie seker of hy (Tutu) 'n spreekbuis vir die Kerk of vir die wêreld...is nie. Hy het nou al male sonder tal Bybelse konsepte soos geestelike weergeboorte, redding deur Jesus Christus alleen, sondebelydenis en straf as absolute twak afgemaak. Tutu het selfs so ver gegaan as om die term 'homofobies' ...te gebruik om die God van die Hemel te dreig.

Hy het male sonder tal in sy veroordeling van die Anglikaanse Kerk gesê dat hy beslis nie 'n 'homofobiese' God sal dien nie...(want) sou God nie hierdie sonde van Sy veroordeling van homoseksualiteit bely nie, die grote Tutu, die liefling van die sekulêre media, Hom nie langer sal dien nie!" God wat Sy sonde moet bely volgens Tutu?

In sy boek, NGKerk:Reformeer of...Disintegreer?, sê Pieter Pelser: "Die absolute gelykmaking van alle godsdienste is reeds deur Aartsbiskop Desmond Tutu gepromoveer toe hy gesê het, 'God does not only belong to Christians', en 'God is clearly not a Christian." Pelser haal ook die Britse Daily Telegraph van November 1984 aan wat rapporteer dat Tutu gesê het (soos vertaal): "Jesus was 'n revolusionêr. Ek is 'n revolusionêr. Elke Christen moet 'n revolusionêr wees...Een jong man met 'n klip in sy hand kan veel meer bereik as wat ek met 'n honderd preke kan bereik."

Kan die media ons dan nie maar vertel wié die wáre Tutu is nie?                              (ngn)

Dié kritiek lyk nie goed deurdink nie

Dewald Strydom sê in sy kritiek op my brief, "Onderwys 'n groter prioriteit as sport" (DB,21.07) : "T.C.Breitenbach, jou siening dat onderwys 'n groter prioriteit as sport is, is niksseggend. Maak liewer 'n paar uitvoerbare voorstelle as om met groot woorde te speel..." (DB,24.07).

My prioritisering is vermoedelik net vir Strydom "niksseggend"; vir die meerderheid dalk veelseggend. Prioritisering is nasionaal-belangrik. So het ons almal met skok ontdek dat misdaad en -voorkoming onder 'n korrupte en misdadiger-bevriende polisiehoof, Jackie Selebi, nooit 'n ANC-prioriteit was nie.

Strydom se opmerking oor "uitvoerbare voorstelle" antwoord ek graag. Hiervoor vind ek aansluiting by kritiek op die vorige bedeling toe kritici gesê het: "No normal sport in an abnormal society." My vraag is of ons nóú 'n normale samelewing het soos gekenmerk deur onaanvaarbare korrupsie-, misdaad-, moord-, verkragting- en werkloosheidsyfers.

Is sport, as voorbeeld, nóú genormaliseer en 'n ware weerspieëling van 'n genormaliseerde nasionale samelewing, of bly sport steeds aan die knelband van 'n "nuwe samelewingsketting"? Vind ons in die huidige "genormaliseerde" bedeling wel die heilige graal waarna daar in die verlede gesoek is? "Uitvoerbare voorstelle" moet teen dié agtergrond gesien word.

Wat Strydom miskyk, is dat "uitvoerbare voorstelle" onderlê word deur 'n voorwaardelike lewensvatbaarheid daarvoor binne 'n genormaliseerde omgewing. Alle regerings-onaanvaarbare voorstelle in 'n ANC-daargestelde wanbalansig-geprioriseerde abnormale bedeling, is blote wensdenkery, sinloos en tydverkwistend.

Ek daag Strydom uit om, by wyse van voorbeeld, "uitvoerbare voorstelle" vir die herinstelling van die doodstraf binne die huidige ANC-klimaat te formuleer. Ek onderneem om sy vordering daarmee te moniteer. Daar is 'n groot verskil om op die kantlyn te staan en raas, en om 'n aktiewe speler op die speelveld te wees waar jy deur die reëls van die dag (owerheid) gebind word. Om die reëls te verander, moet die reëlmaker eers vervang word.

Dié Strydom-kritiek lyk vir my ondeurdag.

Onderwys 'n groter prioriteit as sport

Weinig openbare reaksie, ook in brieweblad, op die mislukte UGO-stelsel, is tegelyk ontstellend én veelseggend. Ontstellend omdat daar afdoende bewys is dat die ANC nie langer met ons S.A.-onderwystoekoms vertrou kan word nie. Die plofpotensiaal van mislukte onderwys, ons grootste nasionale bate, is geweldig. 'n Nasionale debat oor onderwys is, daarom, verreweg veel dringender as 'n rassismedebat.

Veelseggend omdat die onderwysfront-aanvoerders, van sowel die hede as die verlede, deur uiterste swygsaamheid gekenmerk word. Die algemene publiek, op sy beurt, aanvaar skynbaar dié mislukking as net nog maar die soveelste ANC-gewoonteflater, en besef nie die implikasie-omvang van mislukte onderwys vir ons land en sy toekoms nie.

Selfs in gevestigde en sterk mededingende demokrasieë besit 'n onderwysinploffing die potensiaal om - vanweë die krities-belangrike nasionale funksie van onderwys - 'n regering tot 'n val te bring.

Die ANC se erkenning dat sy onderwysstelsel misluk het, is geen waarborg vir 'n suksesvolle onderwystoekoms nie. Die gebrekkige belangstelling in en apatiese ingesteldheid van ons samelewing teenoor onderwys - soos ook die geval is met Afrikaans as onderrigtaal op skool én universiteit - is 'n groot bron van kommer. Ons sal ons móét tevrede stel met dit wat ons verdien.

Die ANC se tydsberekening vir die bekendmaking van sy onderwysmislukking was goed beplan. Dié aankondiging is gemaak toe die WB-sokkertoernooi, met sy euforie en oordonderende vuvuzela-geraas, onderwys tot agter die horison van nasionale verantwoordbaarheid verding het.

Gaan die ANC toegelaat word om sy impotensie tot die verskaffing van gehalte-onderwys agter die skerms van swyende onderwyskritici, samelewingsapatie en slim ANC-skuiwe te verberg? Wat sê dit van onderwys as 'n nasionale prioriteit, ons posisie in 'n mededingende wêreldgemeenskap, interne nasionale stabiliteit, ons plig teenoor toekomstige geslagte, ons werksetos en nasionale trots (bestaan daar so iets?) en algemene beskawingsvooruitgang?

Ons grootste uitdaging lê daarin om ons sportmal S.A.-menseskaar daarvan te oortuig dat onderwys 'n groter nasionale prioriteit as sport is - eers onderwys, dan sport.

Jansen was reg in sy kritiek op UGO

Prof. Jonathan Jansen lig in sy artikel, "Die argitekte van UGO het nou skielik verdwyn" (DB,13.07), ses verwoestende gevolge van dié "...verderflike proefneming...(en) die ramp wat..(dit) oor ons kinders gebring het..." as gevolg van "...die ideologiese projek van die ANC-regering", uit.

Om Jansen verkeerd te probeer bewys, kan alleen vanuit 'n indoktrinerend-ideologiese vetrekpunt gedoen word wat nié opvoedkundig-onderwyskundig verantwoordbaar is nie.

Jansen stel dit egter eufemisties as hy oordeel dat slegs UGO misluk het. Die onderwysstelsel, bestaande uit veel méér as nét UGO, het in sy geheel misluk. Om die Jansen-vermelde   -   soortgelyke én selfs erger   -   gevolge in die toekoms te vermy, moet ook die oorsake deeglik ondersoek word.

Jansen meld die volgende oorsake: 1. "...die gebruik van internasionale kundiges (onkundig oor S.A. se unieke onderwyssituasie en -behoeftes)...(wie se) deftige konstruksieteorieë talle van (ons kinders) ongeletterd gehou het." 2. Die UGO-promoverende "...senior burokrate...het (geen) kundigheid gehad in die teorie, ontwerp of inwerkingstelling van die kurrikulum nie...'n kurrikulum wat 'n brose leeromgewing nog slegter gemaak het...(vir) reeds benadeelde kinders..." 3. Die talle wat "...UGO verwelkom (het) as die kuur vir apartheidskennis...", is gekenmerk deur onbeholpenheid.

Benewens hierdie oorsake, kan nog vele meer bygevoeg word, soos: aannames aangaande die mens (algemeen) en die kind (besonder) se potensiaalontsluiting is van 'n pseudo-aard;  die implimentering van UGO is nié voorafgegaan deur 'n loodsprojek om proefondervindelik vas te stel of dit geskik is vir S.A.-behoeftes nie;  kultuurverskille en -behoeftes is irrelevant geag;  oorbeklemtoning van die groep ten koste van die individuele presteerder;  nie-leerondersteunende huislike agtergronde word onderskat;  onderwysersopleiding word nie vooraf gegaan deur deeglike beroepsvereistelike keuring nie;  afdwinging van Engels as onderrig-leertaal. Verdere onderwyskundig-legitieme oorsake is ook ter sprake.

Jansen móét gelyk gegee word dat hy korrek is in sy UGO-kritiek.

Hoe rasioneel is swart solidariteit?

Daar is twee kenmerke betreffende ons swart landgenote wat my nog altyd fassinerend oor hulle laat verwonder het, en dit is, eerstens, hul oënskynlike blymoedigheid ten spyte van die haglikste omstandighede, en, tweedens, hul onwrikbare solidariteit met hul eie mense, ongeag sulke omstandighede.

Enkele jare gelede het prof.D.F.M.Strauss, van die Departement Filosofie aan die Vrystaatse Universiteit, 'n artikel geskryf oor "kritiese solidariteit" waarbinne hy drie fases onderskei. Eerstens is mense solidêr met mekaar aangaande 'n bepaalde saak. Algaande begin hulle verskil en noem hy dié fase kritiese solidariteit. Nog later vergroot dié verskille sodanig dat kritiek breek met solidariteit en in die laaste fase net kritiek oorbly.

In die 70-ger en 80-ger jare van die vorige eeu is swart onderwysgriewe der mate ideologies uitgebuit dat dit tot grootskaalse boikotte en vandalisme sou lei om 'n dekade later die apartheidsregering omver te werp. In dié polities-gedrewe onderwysstryd teen "gutter education", is 'n ganse geslag van die swart jeug opgeoffer na wie as die "lost generation" verwys is.

Ironies, én tragies, genoeg, het die toenmalige bevrydingslagspreuk van "liberation before education" egter in die gesigte van die huidige geslag van die swart jeug ontplof in die vorm van hul eie, plaasvervangende, dog mislukte, onderwysstelsel   -   'n tweede geslag van die swart jeug is opgeoffer vir swart ideologiese ideale.

In die lig van Strauss se fases van solidariteit, kan 'n mens net wonder of dié mislukte swart onderwysstelsel swart mense enigsins sal laat beweeg na kritiese solidariteit, al dan nie   -   en daarmee saam na kritiek teen die ANC   -   en of hulle steeds onwrikbaar aan swart solidariteit gaan vasklem, ongeag hul eie benadeling.

Indien die swart meerderheid bly vashou aan lojale solidariteit teenoor 'n mislukkende regering, noem ek dit irrasionele solidariteit wat ons land gevange gaan hou in agteruitgaande verval en die daaropvolgend verknegtende armoede van alle landsburgers.            (ngn)