Veelseggend omdat die onderwysfront-aanvoerders, van sowel die hede as die verlede, deur uiterste swygsaamheid gekenmerk word. Die algemene publiek, op sy beurt, aanvaar skynbaar dié mislukking as net nog maar die soveelste ANC-gewoonteflater, en besef nie die implikasie-omvang van mislukte onderwys vir ons land en sy toekoms nie.
Selfs in gevestigde en sterk mededingende demokrasieë besit 'n onderwysinploffing die potensiaal om - vanweë die krities-belangrike nasionale funksie van onderwys - 'n regering tot 'n val te bring.
Die ANC se erkenning dat sy onderwysstelsel misluk het, is geen waarborg vir 'n suksesvolle onderwystoekoms nie. Die gebrekkige belangstelling in en apatiese ingesteldheid van ons samelewing teenoor onderwys - soos ook die geval is met Afrikaans as onderrigtaal op skool én universiteit - is 'n groot bron van kommer. Ons sal ons móét tevrede stel met dit wat ons verdien.
Die ANC se tydsberekening vir die bekendmaking van sy onderwysmislukking was goed beplan. Dié aankondiging is gemaak toe die WB-sokkertoernooi, met sy euforie en oordonderende vuvuzela-geraas, onderwys tot agter die horison van nasionale verantwoordbaarheid verding het.
Gaan die ANC toegelaat word om sy impotensie tot die verskaffing van gehalte-onderwys agter die skerms van swyende onderwyskritici, samelewingsapatie en slim ANC-skuiwe te verberg? Wat sê dit van onderwys as 'n nasionale prioriteit, ons posisie in 'n mededingende wêreldgemeenskap, interne nasionale stabiliteit, ons plig teenoor toekomstige geslagte, ons werksetos en nasionale trots (bestaan daar so iets?) en algemene beskawingsvooruitgang?
Ons grootste uitdaging lê daarin om ons sportmal S.A.-menseskaar daarvan te oortuig dat onderwys 'n groter nasionale prioriteit as sport is - eers onderwys, dan sport.
No comments:
Post a Comment