In haar brief beweer Annemarie Esterhuyse (DB,07.11.2002) dat "...die taalstryders met hul stryd begin het sonder om eers vennote onder swart en bruin Afrikaanses te kry", en wys dan op nie-rassigheid en inklusiwiteit as voorwaardes vir 'n "taalbeweging" (wat nie noodwendig sinoniem is aan 'n taalstryd nie).
Wat is die instinktiewe ding om te doen as my taalhuis brand? Swerf ek brandriskant in die taalbuurt rond op soek na brandblusservennote, of probeer ek met die hulp van my onmiddellike taalbure die vuur blus?
Sy sê voorts dat jy sonder goeie politieke voetwerk nie ver kan kom nie. Hiermee is die denk-aap uit die mou: Taal en politiek is vir haar nie te skei nie. Watter tipe agenda stel taal ondergeskik en dienstig aan politiek?
Sy eindig met die stelling: "Daar sal eers met die toekoms van die taal gevorder kan word as bruin leiers...hul stemme laat hoor." (Let wel: Hier het die swart vennoot nou meteens verdwyn!) Wat 'n onverdiend venynige skop onder my blanke taalsitvlak.
Geen regsinnige blanke Afrikaanstalige ontken die aandeel van bruin mense aan die taalverlede nie; waarom dan die aandeel van blankes aan die taaltoekoms misken? Dit is 'n bloudruk vir kleurpolarisasie rondom Afrikaans.
Esterhuyse moet sê of bruin en swart Afrikaanssprekendes vir haar kultureel raakvlakkige taalgenote, of politieke taalvennote is. Haar brief lyk na 'n geval van polities geïnspireerde flirtasie oor die kleurgrens heen. Mense is nie so naïef om nie die politieke onderrok onder die taalrok te sien uitsteek nie.
Moenie die taalstryd met 'n politieke motief dryf nie. Dryf dit met 'n taalmotief in eie reg. Politiek verdeel; taal bring taalgenote in 'n taalwoning byeen. Met politiserende taalvriende het Afrikaans nie taalvyande nodig om dié taalwoning skade te berokken nie.
No comments:
Post a Comment