Ongebalanseerd eensydige skrywes laat 'n wrang smaak in die mond, te meer as jy uit ervaring vooraf weet dat, om beswaar daarteen te maak, futiel is - en nou waarskynlik wéér. 'n Voorbeeld hiervan is Johann Maarman se "Trane dam weer op in Tutu se oë" (DB,31.03) waarin hy dit het oor die "Nkandlaskandaal aan die vlagpaal van apartheid." Hierin skets hy die "geestelikes in hul priesterlike gewaad op die trap van die St.Georges-katedraal...die 'Katedraal van die Mense' in Kaapstad" waartydens Zuma op plakkate gevra word om op vrae oor Nkandla te antwoord.
Maar dan steek Maarman by dié katedraaltrappe vas waar "nie te lank gelede nie" bloed gevloei; skuiling teen die polisie se swepe, knuppels, traangas, skokgranate, rubberkoeëls en "Purple Rain" gevind is; gebid is vir die ontbanning van organisasies en hul leiers, en Mandela vereer is. Wat hoop Maarman om hiermee te bereik, behalwe om 'n dooie perd te bly skop? Waarskynlik dieselfde as met sy "Die 'skop, skiet, bliksem' brigade" (DB,11.03.2013) waarin hy slegs op 'n enkele polisiewreedheid van die huidige SAPD wys met, daarteenoor, die name van tien slagoffers onder die vorige SAP-bedeling.
Ag, wil Maarman nie maar - ter wille van versoening - asseblief die ou koeie in die sloot begrawe laat nie, óf, indien hy dan wel vergelykings tussen die ou en die nuwe polisiebedeling móét tref, dat hy dit op 'n gelykwaardige grondslag van billikheid, regverdigheid en, veral, op 'n gebalanseerde wyse sal doen.
No comments:
Post a Comment