Ons gee ons twee "plaaslike" kleinkinders (drie oorsee) - vyf en tien jaar onderskeidelik - die geleentheid om, beurtsgewys, tydens besoeke die tafelgebed te doen as deel van die noodsaaklik kinderlike leergebeure. Kom dit egter aan op kersliedere, sing hulle vir ons "Jingle Bells", "Rudolph the red nosed reindeer" en "We wish you a merry Christmas".
Dit is die liedjieskat wat, by gebrek aan voldoende blootstelling aan gepaste kersmusiek en -sang, die sekulêre wêreld ons kinders graag met kersfees leer. Daar vind 'n toenemende klemverskuiwing plaas vanaf 'n toegewydheid aan die Kind in die krip na die simbole van kersvader, -bome en -geskenke.
Waarheen, uiteindelik, lei dié toenemend getransformeerde kersfeesgees ons weerloos onskuldige jong kinders? William Booth bied 'n antwoord op dié vraag: "In answer to your inquiry, I consider that the chief dangers which confront the coming century will be religion without the Holy Ghost, Christianity without Christ, forgiveness without repentence, salvation without regeneration, politics without God, and heaven without hell" - so ook kersfees sonder Christus.
Leer kinders, in die ware kersfeesgees, dat ons geskenke aan mekaar bloot simbole ter herinnering is van die transendente God se geskenk aan ons, Sy seun, wat, almal wat Hom aanneem, vryspreek en die ewige lewe skenk - die heel kosbaarste geskenk wat die sterflike mens ooit kan ontvang.
No comments:
Post a Comment