Die ANC is die hoofoorsaak van die teenswoordige onluste-krisis. Hiertoe dra by, onder meer, die ANC-leierskapskrisis, faksies se binnegevegte, onvermoë tot besluite-implementering en herhaaldelike leë verkiesingsbeloftes.
Die stereotiep-geworde "together we can do more" ter wille van "a better life for all" het vir die mees agtergeblewenes na 'n kwarteeu niks opgelewer nie. Die opgeboude frustrasie van teleurgestelde verwagtinge kom nou tot uitbarsting.
Die gebrek aan instromingsbeheer van Afrika-immigrante - ANC "pay back time"-beleid - plaas bomenslike druk op ons beperkte natuurlike hulpbronne. Uiteindelik deel al hoe meer in al hoe minder van die SA-koek. 'n Ontploffende bevolkingsaanwas vererger dié situasie.
'n ANC-verdeling in 'n Ramaphosa- en Zuma-kamp en binnegevegte in 'n leierskapstryd, verdeel ook vanselfsprekend die tradisionele ANC-ondersteunersbasis in twee faksies. 'n Klimaat van wedersydse wrewel en antagonisme tusssen dié kampe vind uitdrukking in 'n woedeverskuiwing vanaf gepolariseerde partygenote na die "vreemdelinge" van buite SA.
Die kenmerkende solidariteitsmuur van Afrika-nasionalisme begin krake vertoon. Afrikastate se reaksie op geweld teen hul burgers alhier getuig daarvan. Vir die langdurig bedroë lojale ANC-ondersteuners het selfoorlewing 'n belangriker prioriteit as solidariteit geword.
Ace Magashule, ANC sekr-genl, stook onlustepotensiaal verder aan met sy opmerking dat wittes ook "vreemdelinge" is. Die implikasie hiervan is duidelik - 'n onbedekte dreigement jeëns wittes.
'n Belangrike vraag is egter of die ANC dié komplekse krisis ontlontend suksesvol sal kan bestuur? Dié krisis raak ons almal.
No comments:
Post a Comment