Murray La Vita sê in sy artikel, "Die bevryding van Max du Preez" (DB,28.11.2008), Du Preez het "...op die stoep van sy huis gesit. En toe begin hy huil. 'n Nag lank (oor) tonele van die volkslagting (in) Rwanda".
Die Rwandese volkslagting was die "sneller" vir Max se tranevloed, en toe word gebeure uit die vorige Suid-Afrikaanse bedeling summier gelyk gestel aan dié van Rwanda - 'n uiters onvanpaste, verwronge en onbillike vergelyking.
Ironies genoeg beroep Du Preez hom op sy stoere Afrikaner-afkoms, maar hy benut tog elke moontlike geleentheid om sy wit mede-Afrikaners te verguis.
Hierteenoor sê prof. Jonathan Jansen, 'n voormalige "struggle"-deelgenoot (Rapport,23.11.2008) : "Hy's siek en sat vir mense wat apartheid die skuld gee vir alles." Met sy aanstelling as dekaan van die fakulteit opvoedkunde aan die Universiteit van Pretoria, het hy "...gegaan om die wit kinders te transformeer. En toe transformeer die wit kinders my." 'n Wit eerstejaarstudent vra hom een oggend voor klas of sy vir hom kan bid. "En ek huil jong, en sê maar natuurlik kan jy vir my bid, kind."
Sowel Du Preez as Jansen het gehuil, maar om uiteenlopende redes. Die verskil tussen dié twee se "gehuil" lê opgesluit in die Damaskus-metafoor. "Saulus" du Preez het nog nie 'n wáre ontmoeting met sy eie mense gehad nie ; "Paulus" Jansen, daarenteen, wel met Du Preez se mense.
No comments:
Post a Comment