Dekolonisering is vermomde kolonisering

In "Kolonisering onder die dekmantel van dekolonisering" (20.06) sê Flip Buys dat die dekolonisering-slagspreuk deur radikale aktiviste op kampusse verkondig word. Dit behels 'n omvorming van dié instellings na "inheemse" instellings wat met 'n Afrika-inhoud vervang moet word.

Buys wys op die volgende rooi ligte wat dié slagspreuk aanskakel. As 'n inheemse taal moet Afrikaans daarvolgens verdwyn en met Engels, as die moderne geskiedenis se grootste koloniale taal, vervang word. Hoe ironies en tragies. Wetenskap en tegnologie, gedoseer in universiteite as Westerse kultuurprodukte, is nie van hul Westerse fondamente los te maak nie. Westerse wetenskaplike navorsing is op die voorpunt van die tegnologie en ekonomie, en kan nie maklik deur huidige inheemse Afrika-kennis   -   in 'n mededingende wêreldgemeenskap   -   vervang word nie.

Dekolonisering gaan uitsoekerig om met Westerse waardes en is daarom in beginsel oneerlik. Dit verwerp merieteprestasie, beloning volgens produktiwiteit, eiendomsreg, oppergesag van die reg, en demokratiese vryheid, dog omhels die Westerse verbruikerskultuur en lewenstandaard soos selfone en motors soos deur Westerse tegnologie gebied.

Die volgende rooi lig waarop Buys wys, is "die skynheiligheid van dekolonisering...(wat) in werklikheid Afrikanerinstellings wil koloniseer...wat hoofsaaklik deur Afrikanerkapitaal en  -energie opgerig is." Na 1948 het ook Afrikaners "gedekoloniseer". Hulle het egter nie universiteite soos Wits en Kaapstad, asook Engelse banke, koerante en maatskappye, vernietigend oorgeneem nie, maar daarnaas hul eie Afrikanerinstellings opgerig.

Sy laaste rooi lig stel Buys in vraagvorm: Het die aftakeling van Westerse instellings nie alreeds tot "demodernisering" gelei nie? Hy beweer dat die transformasiebeleid 'n bewese mislukking is. Dit spruit nie uit die SA-grondwet nie, maar wel "uit die ANC se oorspronkilke kommunistiese wortels". Die ANC het by Kodesa slegs toegewings gemaak om die mag te bekom wat nou gebruik word om hul sosialistiese doelstellings te verwesenlik, aldus Buys.

Buys waarsku dus dat ANC-transformasiegedrewe neo-kolonisering nie verkeerdelik vir dekolonisering aangesien moet word nie.

Biko-rassismekriterium nie meer geldig

Prof. Xolela Mangcu van die Uinversiteit van Kaapstad lê die blaam vir die volgehoue voorkoms van rassisme in SA voor die deur van wyle oud-pres. Nelson Mandela. Hy beweer: "Mandela se grootste mislukking was dat hy nie Suid-Afrikaners gedwing het om hul eie rassisme te konfronteer nie...hy het die rassekonflik...net uitgestel...daarom beskryf ek hom...as 'n tragiese figuur   -   die held sterf, maar die tragedie duur voort" (DB,13.06).

Synde self swart, sal Mangcu ongetwyfeld die swart rassebewussyn en  -psige baie beter kan peil as ek, maar of die nasionale psigiese klimaat gedurende die Mandela-era   -   waartydens versoening sterk beklemtoon is   -   daarvoor gereed was, het ek my bedenkinge oor.

Vanuit swart geledere moes wittes al dikwels beskuldigend verneem dat swartes onmoontlik rassisties kan wees. Elkeen, met dié selfverontskuldigende bewering gekonfronteer, hanteer dit maar volgens eie ervaring.

Vanwaar dié onwrikbare geloof dat swartes nie rassiste kan wees nie? Leopold Scholtz lig die sluier ietwat hieromtrent wanneer hy sê: "Steve Biko was, sover vasgestel kon word, die eerste swart Suid-Afrikaner wat beweer het dat rassisme 'n uiting van mag teenoor dié sonder mag is...swartes kan nie rassiste wees nie omdat hulle geen mag het nie" (DB,16.06).

Met magsmonopolie as kriterium gekoppel aan rassisme, en die direkte oorsaak daarvan volgens Biko, ontstaan die vraag vervolgens: Maar hoe kan wittes ná 1994 dan nog steeds van rassisme beskuldig (en swartes verontskuldig) word na die magsverskuiwing vanaf wit na swart wat vanaf dié jaar plaasgevind het? Met die magsmonopolie nou rustende by swartes, blyk hul ontkenning van enige skuldigmaking aan rassisme inkonsekwent en ongeldig te wees in terme van die Biko-kriterium vir rassisme.

Die Biko-kriterium is waarskynlik lank reeds vervang. Wat is, daarom, die jongste kriterium(a) waarvolgens swartes wittes van rassisme beskuldig, en hoedanig legitiem blyk sodanige kriterium(a) te wees?

Sparks-beriggewing is nie objektief nie

In die artikel, "Trumpetter hy net?" (DB,08.06), maak Allister Sparks homself skuldig aan gebrekkige objektiewe beriggewing. Dat Trump moontlik die volgende VSA-president kan word, vind hy "onbegryplik en vreesaanjaend".

Trump "onderneem om...11 miljoen onwettige immigrante uit die VSA te deporteer...en 'n muur...op die grens met Mexiko (te) bou" om die "binnekoms (van) sulke immigrante (onwettiges!)...te verhinder." Sparks swyg geriefshalwe dat laasgenoemdes, onder meer, dwelmsmokkelaars en  -handelaars is, maar vra eerder: "Hoe kom hy (Trump) met sulke verregaande snert weg?"

Deur wie is Moslemlande soos Libië, Irak, Sirië en Afghanistan deur binnelandse imenging gedestabiliseer; leiers soos Moeammar Khadafi, Sadam Hussein en Osama bin Laden doodgemaak, en die Europese kontinent as gevolg daarvan in 'n krisis gedompel deur die instroming van honderdduisende Moslemvlugtelinge daarheen? Is dit dan nie juis Barak Obama se VSA nie?

Waar staan Obama met betrekking tot dié Islamprobleem waarteen Trump waarsku en Sparks hom voor verkwalik? Obama self is 'n Moslem, vul die top VSA-adminposte met Moslems en verklaar dat, sou hy 'n keuse tussen strydende partye moes maak,hy die Moslemwêreld sal kies. Wat is Hillary Clinton se standpunt hieromtrent? Hieroor swyg Sparks soos die graf.

Trump het duidelik geen illusies oor wat die militant-ekstremistiese vorm van Islam, soos die IS, vir Europa, die VSA en die vrye weste in die vooruitsig stel nie   -   wêreldverowering en  -heerskappy. Trump is sterk gekant teen diegene wat die weste se vryheid bedreig.

Soos Obama en Clinton sal Trump beslis ook sy tekortkominge hê, maar dat Sparks namens my as leser oor die meriete van dié drie wil kies en besluit, is onaanvaarbaar. Ek verwag objektiewe beriggewing van hom en dat hy my reg om self te mag besluit sal respekteer.            (ngn)

ANC-massastem wil nie SA ophef nie

Dat SA se toekoms in die hande van die massas gebrekkig ingeligte, willekeurig-omkoopbaar, manipuleerbare stemgeregtigdes verkeer, is 'n werklikheid. Hoe ontworstel die SA-toekoms hom daaraan? Ek het nie die allerantwoord nie, maar dink tog dat algemene opheffing oor 'n breë front   -   veral kennis-  en insiggewys   -   'n verskil kan maak.  

Opheffing, as gedeeltelik remediërende oplossing vir ons toekomsprobleem, bring talle vrae na vore, soos: wie/wat inisieer opheffing? Hierin het die skool 'n primêre taak, maar die teenswoordige mislukkende ANC-skoolstelsel met sy talle disfunksionele skole slaag nie daarin nie. 

'n Verdere vraag: hoe hef jy diegene op wat duidelik ANC-solidêr en  -verslawend is en staatsafhanklik wil bly? 'n Meer kritieke vraag is egter: volgens wie se opheffingsmodel   -   Afrika of die Weste   -   moet opheffing geskied, gedagtig daaraan dat SA homself as 'n internasionale rolspeler beskou?

Wat voorgemelde vraag betref, kry ek die indruk dat daar by vele weinig waardering bestaan wat betref die historiese Euro-inisiatief tot Afro-opheffing. Dit kom soms voor asof wittes selfs verkwalik word vir dié inisiatief, omdat swartes wittes dan nooit om opheffing sou gevra het nie. Waarom word skole, klinieke, biblioteke en admingeboue   -   voorbeelde van westerse opheffingsimbole  -   dan gevandaliseer en afgebrand? Waarom word Winnie Rust, bekend vir haar vrywillge opheffings-  en weldoenerswerk, vermoor?

'n Verdere vraag: waarin lê opheffing opgesluit, en hoe geoperasionaliseer?   -   'n komplekse vraag vir die kundiges. Vir my lê selfopheffing aan die wortel van opheffing. Sonder innerlike wilskrag as dryfkrag vir selfopheffing, vorder ons nie. Eksterne gesus, gepaai, gepamperlang en standaardverlagings lei nie tot opheffing nie. Natuurlik behoort die staat, op 'n gesonde vennootskapsgrondslag met die private sektor, geleenthede en middele tot opheffing te voorsien.

In nagenoeg dieselfde aantal jare wat die ANC die SA ekonomie afgebreek het, het die platgeskiete na-oorlogse Duitsland en Japan, deur nasionale selfopheffing, hul posisie as internasionale ekonomiese leiers herstel. Geoordeel aan die ANC-voetspoor van volgehoue agteruitgang en verval in SA, is dit duidelik: die ANC-massastem wil nie SA ophef nie, nie volgens westerse model nie.

(ngn)

ANC-onteiening voorspel net verdere verval

Volgens 'n onlangse RSG-nuusberig word SA se voedselbehoeftes op slegs 20% van die land verbou wat, volgens die ANC, 80% laat vir herverdeling onder die grondloses. Dit is, volgens ANC-denke, die alleroplossing vir swart armoede. Swart boere gaan 'n hond uit 'n bos boer, en so 'n einde maak aan werkloosheid en armoede. Dit dien dan ook as 'n belangrike aansporing vir die ANC-onteieningswet. Wat leer die praktykwording van dié ANC-gekoesterde ideaal ons egter?

In "Plaas ná jare steeds onbenut" (DB,30.05), word berig dat ná sewe jaar 'n Tsitsikammaplaas   -   as grondhervormingsprojek   _   "steeds onbenut en die begunstigdes platsak (is)" Dié begunstigdes "het niks geweet van plaasbestuur nie...die plek is verniel en die projek het platgeval...geld is vrugteloos verkwis...die trustees van die projek (is) prominente ANC-politieke leiers..." Hoeveel keer het die media nie al vantevore berig oor soortgelyke fiasko's wat sigself, by herhaling, landwyd afgespeel het nie?

Hierin stel die korrupte ANC   -   self 'n voorbeeld van uiterste onvermoë net soos dié by Tsitsikamma en ook elders in die land   -   wat in 1994 beheer oorgeneem het van die tóé sterkste Afrika-ekonomie, en dit na 22 jaar gevoer het tot op die rand van rommelstatus, 'n party wat selfs binnegevegte voer om eie belang en persoonlike oorlewing ten koste van landsbelang.

Vir diegene wat weier om oningelig te bly omtrent die daaglikse landsgebeure, is hiermee niks nuuts gesê nie. Die vraag is egter wat ons te doen staan wanneer ANC-onteiening begin implementeer word volgens die Zimbabwiese Mugabe-model, en voedselproduserende kommersiële plase, of gedeeltes daarvan   -   soos die mislukte Tsitsikammaplaas   -   ook in die onteieningsvisier kom en voedselskaarste SA dwing tot buitelandse invoere, met 'n steeds verswakkende Rand, en die risiko van uiteindelike hongersnood?

SA is 'n gewaande demokrasie, en al wat ons eintlik het om ons op te beroep, is die grondwet en die regstelsel. En vir hoe lank nog, is 'n verdere onrusbarende vraag.