Die Zille-twiet raak alle Suid-Afrikaners

Reaksie op die gewraakte Zille-twiet wek die indruk dat slegs swartes onder kolonialisme gely het. Dit is so omdat kolonialisme vandag tot 'n opportunistiese speelbal in die politieke spel gemaak word. Afrikaners en bruin mense was ook slagoffers daarvan. As swartes dié twiet as kwetsend ervaar, waarom dan nie ook Afrikaners en bruin mense nie?

Van wit, swart en bruin se historiese verset teen kolonialisme  -  eers teen Nederlandse en daarna Britse kolonialisme  -  is die Afrikaners se stryd daarteen waarskynlik die beste geboekstaaf. Afrikaners se volgehoue stryd om vryheid en onafhanklikheid  -  deur bloedvergieting gekenmerk tydens gebeure soos dié van Slagtersnek, die Groot Trek, twee Vryheidsoorloë en die 1914/15-Rebellie  -  sou uiteindelik kulmineer in die Balfourverklaring (1926) en die Statuut van Westminster (1931) as inleiding tot die beëindiging van kolonialisme.

Sou swartes na Afrikaners as koloniste verwys, begaan hulle 'n fout. Ons bestaan pas nie die definisie van koloniste nie. Ook ons was Britse onderdane. Na 365 jaar het ons geen oorsese moederland meer waarvan ons burgers is en wie se belange ons hier bevorder nie.

Wat historiese kolonialisme betref, bevind swartes hulself nie in 'n unieke posisie nie.Hulle kan dus nie dié historiese tydperk in ons geskiedenis net vir hulself opeis terwyl Afrikaners en bruines ook in 'n worstelstryd met kolonialisme gewikkel was nie. 

Verwyder daarom die oogklappe en kyk vanuit 'n onbevange historiese perspektief na die Zille-twiet, en kom tot die besef dat nie net swartes daardeur geraak word nie, maar wel alle Suid-Afrikaners.

Doen die DA sy naam gestand met Zille?

Skerp verdeeldheid in DA-partygeledere kenmerk die Zille/kolonialisme debakel, en ons kan maar net gistende spekuleer oor die aanvang, verloop en afloop daarvan.

Kom ons veronderstel dit was 'n swart persoon op besoek aan Singapoer waar sy in helder waarnemingsoomblikke tot dieselfde gevolgtrekkinge gekom het as Zille en dit getwiet het, wat sou die reaksie daarop gewees het? Ek vermoed weinig, indien enige; dalk selfs totaal geïgnoreer. Speel ras dalk ook 'n rol in dié debakel?

Vervolgens kan ons gis oor haar kritici wat haar aanraai om te bedank. Sou diesulkes self bereid wees om onder 'n wolk van beskuldigings en onopgeklaarde omstredenheid te bedank alvorens daar nie eers gepoog is om die eie kant van die saak, lugsuiwerend, te stel nie? Sy word summier tot 'n Quisling verklaar, bereid om haar as sondebok vir Azazel die politieke wildernis in te jaag.

Groot gewag word gemaak van die potensiële swart stemverlies in 2019. Berus dié aanname nie ook maar self op spekulasie nie? Daar bestaan geen waarborg dat die onvoorspelbare swart stem wel betekenisvol vanaf die ANC na die DA sal swaai nie, as party niks meer as 'n koalisievennoot nie.

Wit DA-kiesers laat blyk dat hulle dié party gaan verlaat sou Zille moet gaan. So kan ons dan ook gis oor die omvang hiervan, en veral die blyke van kommer daaromtrent by die DA-partyleiding oor sodanige stemverlies, bevraagteken.

Ten laaste kan ons ook spekuleer oor die geloofwaardigheid van 'n party wat Zille vroeg reeds "gevonnis" het sonder 'n vooraf verhoor. Doen so 'n party sy naam gestand?

Nie almal vind identiteit in "ons" nie

Jeanette Snyman reageer betekenisvol met haar " 'Ons' moet groter as 'ek' word" (01.06) op my vraag na die potensiële versaking van ons volksidentiteit. Sy sê almal soek na " 'n identiteit met vastigheid" wat te vinde is "as die 'ons' belangriker word as die 'ek'..." Ongelukkig laat sy die "ons" en "ek" ongekwalifiseerd, blootgestel aan riskante vertolking.

Haar "ek" vertolk ek as die Afrikanervolk; haar "ons" as die multikultureel diverse SA-samelewing. In Snyman se "ons"-"ek"-verhouding beklee "ek" 'n ondergeskikte posisie. Moet die "ek" dalk geleidelik in die "ons" opgaan en uiteindelik daarbinne verdwyn, verskaffende " 'n identiteit met vastigheid"?

Indien wel die geïdealiseerde scenario, verteenwoordig dit die skimmige herrysenis van historiese figure soos lord Charles Somerset, sir Alfred Milner en genls. Louis Botha en Jan Smuts wat Afrikaners ("ek") hul volksidentiteit wou ontneem ten einde in die groter Britse "empaaier" ("ons") te verdwyn.

Gemelde persone verteenwoordig historiese krisismomente in ons volksbestaan, tydperke van die "toetsing" van Afrikaners vir die behoud òf prysgawe van hul volksidentiteit.Ook vandag staan Afrikaners voor dieselfde "toets"; vandaar my vraag na die behoud of prysgawe van ons volksidentiteit.

Ek vind Snyman se suggestie dat 'n identiteit wat nie in "ons" gevind word nie, " 'n struikelblok vir vreedsame naasbestaan (is)...(en) veglustig raak", as bevooroordeeld.  Almal vind beslis nie hul "identiteit met vastigheid" in "ons" nie.

Haar eie identiteit vind Snyman in assosiasie met rolmodelle soos Albie Sachs en Antjie Krog   -   eerder as Bart Nel   -   persoonlikhede met wie ek nie spontaan identifiseer nie. Ek gun Snyman egter die vinding van " 'n identiteit met vastigheid".