Gedurende die 2006 Wêreldbeker-sokkertoernooi was ons op 'n vlugtige toer deur Duitsland, Oostenryk, Italië en Switzerland. Die grootskerm TV-uitsendings in plekke soos die Marien-platz in München, Salzburg en Innsbruck, was 'n belewenis om lewenslank te onthou. Die "sokkergees" en -geesdrif het werklik 'n aansteeklike uitwerking gehad. Met Duitsland, die gasheerland, se sokkeroorwinnings, kan ek self getuig van die waarneembare Duitse opgewondenheid waarna die pers verwys het as een van die eerste tekens van die herlewing van die Duitse volksgees ná die Tweede Wêreldoorlog.
Daar is dus onteenseglik groot geesdrif - wat ook kan oorspoel na die nasionale terrein - waardeur so 'n internasionale toernooi gekenmerk word. In dié opsig is Zelda Jongbloed reg as sy in haar artikel, "Almal moet SA se groot prestasie erken" (DB,07.06), sê : "Dit gaan óók...vir ons as 'n nasie om ons volkstrots te vind..."
Wat Suid-Afrika se aanbieding van dié toernooi betref, is daar egter één ding wat my ernstig pla - en ek sê dit vanuit die perspektief van 'n Christengelowige - en dit is die sogenaamde "seëning" van alle sokker-stadions deur toordokters en tradisionele genesers waartydens die voorvadergeeste se welwillendheid in gebede aangeroep is.
So berig Buks Viljoen van Beeld (26.05) in "Ox killed to bless stadiums" : "An ox was slaughtered at the Soccer City stadium...to bless the country's stadiums for the FIFA World Cup...the stadium was blessed by about 300 sangomas (diviners) and inyanga (traditional healers)...(who) called on African ancestors and God to ensure a successful World Cup. They also communicated...the proceedings to the other stadiums in the country 'spiritually'."
Ek sal maar eerder by die voorvaderlik-geseënde stadions verby hou en die "jolkolle" - soos in 2006 in Europa - oorweeg.
No comments:
Post a Comment