Dominee, wat doen julle by 'n"retreat"?

Iemand wil weet óf ek kennis dra wat predikante tydens "retreats" doen, en verwys my daarvoor na dr."Kaaiman" Schutte en prof. Yolanda Dreyer, UP-teoloog, se artikel: "Monastic retreat and pastoral care in the Dutch Reformed tradition". Hulle beweer dat daar 'n toenemende belangstelling in mistieke spiritualiteit en "retreats" onder predikante van die Nederduits-Gereformeerde tradisie voorkom, en ondersoek die relevansie van die monasties-mistiese tradisies vir "retreats" vir die Gereformeerd-kerklike tradisies wat as van 'n afskeidend, rasionele en dogmatiese spiritualiteit beskou word.

Dié "monastic retreat" word aanbeveel as model vir die Gereformeerde tradisie. Dit is baseer op 'n sosiaal-konstruktiwisties holistiese model waarvolgens gereformeerdes, as spiritualiteitsgetransformeerdes, by die ekumenies-katolieke eenkerk-wêreldbeweging kan inskakel.

"Retreat"-gangers word aangemoedig om hul "stories", saambindend en van terapeutiese waarde, met mekaar te deel wat die tradisionele geloof in 'n ander rigting kan stuur (as wat die Bybel leer?) Só kan 'n nuwe teologies-paradigmatiese geloofsraamwerk ontstaan (wat vanaf kansels gepropageer kan word?) Tydens "meditasie" (?) ervaar deelnemers veranderinge in asemhaling, hartritme, metabolisme, breingolfaktiwiteit, bloeddruk en bewussynslewe. 

Genoeg om te weet dat die kenmerke van hierdie "retreat"-praktyk sterk herinner aan die "New Age"-spiritualiteit van ons dag wat kerke, ook die NG Kerk   -   volgens Schutte en Dreyer se bewering   -   toenemend binnedring. Tereg mag gevra word: Adem dit die Gees van God se Woord, of van 'n ander gees? Is predikante dit nie aan lidmate verskuldig om te sê wat hulle by hierdie "retreats" doen nie?  (ngn)

ANC moet menslike behoeftes prioritiseer

'n Foto kan soms sodanige trefkrag hê dat dit meer as 'n duisend woorde sê, en veel meer vertel as wat selfs die knapste joernalis kan rapporteer. Sekerlik een van die heel treffendste foto's wat voor 1994 deur die anti-apartheidaktiviste propagandagewys vir hul rewolusionêre stryd ingespan is, is die foto van die sterwende Hector Pieterson wat  -   getref deur 'n dwaalkoeël   -   op 16 Junie 1976 in Soweto deur 'n medeleerling gedra word. Hierdie foto, internasionaal versprei, het aan beide slagoffer en sy draer onmiddellik onsterflike heldestatus besorg wat stuwende buitelandse simpatie aan die ANC-rewolusie verleen het.

Vandag is die SA-skoen aan die ander voet en is daar, ongetwyfeld, dié situasies   -   waarvoor alleen die ANC verantwoordelik gehou kan word   -   wat óók op foto's vasgelê kan word vir die doel van anti-ANC-propaganda. Sulke foto's, soos van die gebreklydende verarmde massas   -   swart, bruin én wit   -   van SA, in skrille kontras met die weelde van ons korrupte nommer een wat by Nkandla woon, behoort in parlementêre sale, kantore en wandelgange, asook in staatsgeboue, aangebring te word. Maar sal ook dìt enigsins help tot die aanspreek van die gewetenloses wat veronderstel is om ons nasionale gewete te verteenwoordig?

Die voorbladfoto (DB,21.10) met die byskrif: "Hier was eens 'n skool", dien vir my as voorbeeld van 'n foto wat sterk simboliese seggingskrag van verval onder die ANC verteenwoordig, en, verder: "Net pilare...is wat oor is van 'n skool van R40 miljoen...(deur) vandale...steen vir steen weggedra, het Pulumane (ANC) gesê". Vandale, of na-verkiesings bedroë woningloses? Is onderwyssukses moontlik sonder behoorlike huisvesting? Vir dié vandale is onderwys sekondêr tot hul primêre woningnood. Die ANC moet ernstig besin oor die prioritisering van menslike behoeftes.

Verafrikaniseer óf word gepik

Dr. Louis van der Walt se brief, "Hoekom die ewige gepik op wit mense?" (DB,13.10), vertolk ek as 'n retoriese vraag wat nie noodwendig verwag om beantwoord te word nie. Tog dink ek dat hy hiermee die geleentheid wil skep vir selfstandige meningsvorming, en argumentasie wil stimuleer, oor 'n uiters aktuele aangeleentheid.

Wie ook al 'n antwoord wil waag, sal vind dat dit nie simplisties, maar wel kompleks en veelfasettig is. "Pik" kan in sovele kontekste, ook figuurlik gesproke, betekenisvol aangewend word. Kaïn sou kon beweer God pik op hom; Esau dat Rebekka op hom pik; Josef se broers dat Jakob op hulle pik; en so meer. "Die onderwysers pik op my", is menige skoolkind se verontskuldigende verweer.

Van der Walt se vraag verwys spesifiek na wit mense op wie, in 'n multikultuerele samelewing, gepik word. Laat ons erken dit is geen vreemde verskynsel nie. Die Franse Hugenote is gepik tot ver-Hollandsing. Sedert 1806 het die Engelse SA se inwoners gepik tot anglisering. Vandag word ons gepik tot verafrikanisering. Wie nie daartoe wil konformeer, word gepik.

Is wit mense, wat voor 1994 verkeerdelik gemeen het SA kan konformeer tot 'n westerse demokrasie, nie self te blameer dat op hulle gepik word nie? In 1980 reeds waarsku die Duitse kenner van die internasionale politiek, dr. Bruno Bandulet, in sy boek, "Fool's Gold for Africa" : "democracy is not on the African agenda...(they) are only similar to Western democracies in their outward form, not in the content of the political system."

Wou ons hulle dan nie verwesters nie; nou is rolle omgekeer? Dus: verafrikaniseer óf word gepik.

Privatiseer gerus die SA-poskantoordiens

Fred Mouton se spotprent (DB,10.10) bied vir elke posstuk wat daar voorgestel word die geleentheid om die eie verhaal te vertel. Onder daardie derduisende posstukke lê ook drie van myne met hul eie storie.

Die pakketposstuk versend ek op 22 September aan ons eenjaaroue kleindogter in Luxembourg vir haar eerste verjaardag. Die inhoud is ongeveer R150 werd, maar die versendingskoste bedra R183. Volgens die poskantoorklerk is daar géén waarborg dat dit ooit sy bestemming sal bereik nie; selfs nie as duurder aangetekende  posstuk nie. Twaalf dae gelede versend ek twee verjaardagkaartjies aan ons oorsese seuns wat albei middel-Oktober verjaar   -   onderskeidelik in Engeland en Luxembourg.  Dié keer probeer ek Post Net. Nee, hulle pos volg ook dieselfde stakende SA-posdiensroete. Dit kan egter koerier word teen R320 per kaartjie    -   R640 vir twee verjaardagkaartjies!

Nee, ons ANC-beheerde staatsinstellings het hulself nou reeds meer as voldoende bewys as disfunksioneel bydraend tot ons land se vooruitgang, sy mense en ekonomie. ANC-leiers stel 'n uiters slegte voorbeeld van selfverryking ten koste van die staat en sy mense.  Dit werk aansteeklik in op veral die werkloses en almal wil nou op dié selfverrykingswa klim, ongeag enige ongerief en ontwrigting wat dit vir ander mag meebring.

Werkverskaffing, -beloftes en 'n gelukkige werkerskorps is iets waarvan die onbekwame ANC net maar kan droom   -   in nasionale nagmerrievorm   -   maar nié kan realiseer nie. Privatiseer gerus die SA-poskantoordiens ten volle en stel mense aan wat wìl werk en SA se belange wil help dien.

De Klerk die opportunistiese pragmatis

Dit is met verbasing dat ek F.W.de Klerk (DB,03.10) se argaïese uitspraak lees dat SA eens " 'die baken van hoop' (was) vir 'n wêreld wat op soek is na geregtigheid, versoening en integriteit en 'n beginselvaste regering". Dié "eens" lê egter baie ver terug in die verskiet waarmee De Klerk verwys na die bloedlose op-'n-skinkbord-oorgawe van SA deur die NP aan die ANC. Dit is ook waar dié "baken van hoop" in 'n onderhandelde "papierdemokrasie" geëindig het.

Die korrupte ANC-beheerde SA sedert 1994 'n simbool van internasionale hoop? Nog nooit! Ja, net so ver as wat dit volledige magsoorgawe betref. Nie eers die Mandela-tydperk slaag in die toets vir 'n ANC-regering as een van geregtigheid, versoening, integriteit en beginselvastheid nie. Moenie vassteek net by die lees van "Long Walk to Freedom" nie, maar lees óók Mandela se volledige Robbeneiland-manuskrip (in 1977 daaruit gesmokkel) waarop dié boek kamoeflerend gebaseer is. Daarin kan gelees word wat Mandela se werklike rewolusionêre agenda vir SA was.

Van die Dalai Lama-sage in die besonder sê De Klerk: "...die land (SA) se buitelandse beleid behoort die waardes van die grondwet te weerspieël." Ons almal weet dat dié waardes géén plek het in die rewolusionêre ANC-denke nie, maar na willekeur met minagting bejëën word, soos in dié geval verruil word vir onderdanigheid aan die geesgenootlike Chinese. 

Waarom beoordeel, konfronteer en spreek De Klerk nie die ANC ook aan oor sy binnelandse beleid   -   van die openlik onbeskaamde benadelende onderdrukking van minderheidsgroepe   -   volgens dieselfde waardes nie? De Klerk bly steeds die opportunistiese pragmatis.             

Waarheid op die Belhar-altaar geoffer

Bennie du Preez (DB,02.10) is korrek as hy sê Belhar word "al te suutjies" hanteer, die proses wat dit dryf, "word bevraagteken", en 'n "fyn spel (word) gespeel".

Die NGK-leierskap maak gebruik van alle moontlike middele en metodes om Belhar tot binne dié kerk te stoomroller. Elke geleentheid word op 'n uiters eensydige, feitlik subtiel indoktrinerende, wyse vir dié doel benut. Een van die mees geslaagde manipuleringsvorme tot dusver, is die volgehoue ont-  en miskennende weerhouding van inligting aangaande die "ander kant" van Belhar soos verwoord, en beskikbaar, in artikels en boeke deur gesaghebbende skrywers oor dié onderwerp. 

Van kerkleiersweë ontbreek dit lidmate aan gebalanseerde inligting omdat dié leiers dit doelbewus van hulle weerhou. Ten spyte van duisende lidmate wat reeds dié kerk verlaat het vanweë ontevredenheid daarmee, en nóg duisende lidmate wat dit waarskynlik ná aanvaarding van Belhar gaan verlaat, hou kerkleiers hardnekkig vol met 'n ingesteldheid van: As hulle dan wil gaan, laat hulle gaan!

Lees, bestudeer en oordeel self wat ingeligte en gesaghebbende kerkleiers, teoloë en voormalige moderators van die "ander kant" te sê het oor Belhar in, byvoorbeeld, die boek, "Belhar Geweeg", waaraan agtien skrywers meegewerk het in 'n poging om lidmate uit hul deur-kerkleiers-gehipnotiseerde toestand te laat wakkerskrik. Daarin kan die meelewende lidmaat lees hoe waarheid op die Belhar-altaar geoffer word.