Ek staan in Markstraat, naby die ingang tot die gebou vir munisipale rekeninge. Voor my is die straat besaai met die inhoud van vullishouers. Die straat bestaan uit tweerigting-rybane, geskei deur 'n sperstreep. In die middel van albei bane lê onderskeidelik twee groot vullishouers omgekeer - 'n swaar betonhouer wat beslis 'n ernstige verkeersgevaar inhou, en 'n groot, blou plastiekhouer.
Ek sien hoe motors verplig word om die sperstreep te oorkry - telkens 'n verkeersoortreding. In die agtergrond hoor ek dreunsang, waarskynlik afkomstig van die parkeerterrein voor die stadsaal. Ongeveer 10 minute lank staan ek die omgewing en inneem terwyl verskillende gedagtes by my opkom. Wat sal die reaksie wees, sou ek - as witte - probeer om die versperrings uit die straat te verwyder? En ek wonder ook of die verkeersowerheid dan geen rol hier te speel het nie. In dié mikro-omgewing sien ek die makro Suid-Afrikaanse tafereel afspeel voor die oë van die toeskouers, duidelik gekenmerk deur 'n onversteurbare nie-inmengende passifisme. Ek beskryf dié toneel vir myself as : die verlammende effek van die tirannie van die massa.
'n Polisie-vangwa ry in die rigting daarvan. Ek gaan staan en hou hom dop. Die SAPD sal sekerlik die versperrings verwyder, die straat beveilig en my massatirannie-gedagte verkeerd bewys. Die vangwa ry egter stadig óm die versperrings en ry onversteurd verder. Dit is vir my moeilik om te aanvaar wat ek sien. Hoe vertolk ek dié SAPD-gedrag - as willoos, magteloos, sanksionerend, of wat?
Ons regering is tegelyk 'n skepping én verlengstuk van die massa ; gyselaar van sowel die materiële as sielkundige dimensies van die massatirannie. Die hoofgevaar lê egter in die geleidelike aanvaarding van die tirannie-onaanvaarbare in ons Suid-Afrikaanse samelewing ; die aanvaarding van massatirannie tot 'n nasionale modelleefwyse.
No comments:
Post a Comment