Waarmee kan die intens volgehoue nuusdekking, nasionaal én internasionaal, oor die uitgerekte Mandela-siektesage vergelyk word - met 'n opspraakwekkende natuurramp soos 'n verwoestende aardbewing of tsoenami? Wat my, as Christengelowige, besonder opval van ons nasionale beriggewing, is die voortdurende oproepe om gebed vir Mandela wat my met dié vrae laat: tot wie gebid, en waarvoor gebid?
Anders as in die vorige bedeling durf Christene - vanweë 'n veranderde grondwetlike bestel - nie langer in die openbaar daarop aanspraak maak dat die God wat húlle aanbid, die enigste en ware God is nie. Dit tas humanistiese menseregte aan en gee aanstoot. Ek vind dit tragies dat vele Christene hulle hierin berus en só Christus se laaste opdrag, om al die nasies tot Hom te lei, as't ware verloën. Dié opdrag sluit nie Mandela uit nie.
Die vraag waarmee Christene gekonfronteer word, is: gaan Mandela mét of sónder Christus sterf? Die antwoord op dié vraag - waaromtrent waarskynlik verreweg die meeste onseker is, ek inkluis - is bepalend waarvóór Christene vir Mandela moet bid. In dié opsig sien ek graag dat kerkleiers hulself betyds vergewis van Mandela se geantisipeerde sterwe as 'n sterwe-in-Christus, al dan nie. Durf enige kerk, ook die NG Kerk (weinig bekeringspreke, wel baie van naasteliefde), sy plig in dié verband versuim?
As Christengelowige transendeer ek beriggewing oor Mandela se gesondheidstoestand, en wonder ek oor waar hy hom - soos ekself iewers in die toekoms - nadoods sal bevind. Mandela se toestand help ons juis om wéér te besin oor die nadoodse. Vir my sal dit die mees tragiese en finaal onomkeerbare van die hele Mandela-sage wees indien hy sónder Christus sou sterf. Geskiedskrywers getuig van skrikwekkende sterfbedervarings van historiese figure soos Voltaire en Stalin, iets allerverskrikliks wat ek géén mens toewens nie; ook nie vir Mandela nie. (ngn)
No comments:
Post a Comment